Η γκαλερί ΠΑΠΑΤΖΙΚΟΥ εγκαινιάζει την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου, (6μ.μ. με 10μ.μ.) την πρώτη ατομική έκθεση της
Ειρήνης Μνατσακανιάν με τίτλο ‘’ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΧΑΡΑΖΕΙ’’.
Στην έκθεση αυτή η Ειρήνη Μνατσακανιάν πραγματεύεται την συνθήκη του πρόσφυγα που εκδιώκεται από την χώρα του σήμερα γίνεται επίκαιρη και η ιστορία επαναλαμβάνεται, ενεργοποιώντας στην μνήμη της τις τέσσερις γενιές προσφύγων από την Αρμενία που ακολουθούν την ιστορία της οικογένειάς της. Κατά πόσο η ταυτότητά μας ορίζεται από την καταγωγή μας; Ορίζει όμως η καταγωγή την ταυτότητά μας; Εχει ως αφετηρία τον άνθρωπο. Προσωπικά βιώματα, μνήμες, γεγονότα, πράξεις και εικόνες που ξεκινούν από τον ίδιο της τον εαυτό μεταποιούνται σε στοιχεία του εικαστικού της λόγου. Θέτει ερωτήματα που την απασχολούν και πυροδοτεί εμβόλιμα έναν διάλογο με σκοπό να εγείρει συναισθήματα – συγκινήσεις στον θεατή, επιδιώκοντας μέσω του έργου της στο μοίρασμα μιας κοινής εμπειρίας.
Η Ειρήνη Μνατσακανιάν κατανοώντας πόσο σημαντική κι εύθραυστη είναι η μνήμη, τυπώνει σφραγίζει ίχνη ξεχασμένα από το χρόνο και με ισχυρή πίεση είναι σαν να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά την ιστορία. Καρφώνει τον κενό και τον γεμάτο χώροκαι γεμίζει το λευκό με την καθαρότητα της γραμμής. Απλώνει χρώματα τρυφερά, υδάτινα, φίλτρα της μνήμης που γίνονται ένα σώμα με το χαρτί. Το μέταλλο γίνεται πεδίο εγγραφής της μνήμης. Η φθορά της εγγραφής, γίνεται φθορά της ανάμνησης. Τραβώντας χαράξεις πάνω στην μήτρα του μέταλλου, θαρρείς γίνονται χαράξεις στην ψυχή χωρίς επιστροφή.
O Γιάννης Μπόλης / Ιστορικός της τέχνης γράφει:
Μορφές φασματικές και συνάμα πραγματικές, πρόσωπα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πρόσωπα που αναδύονται ή βυθίζονται στο σκοτάδι, ζωντανεύουν και αναπαύονται πάνω στην επιφάνεια του χαρτιού, αποκαλύπτουν το παρελθόν τους, ξορκίζουν φαντάσματα, τραγικές αναμνήσεις, εμπειρίες και ενδόμυχους φόβους, πρόσωπα που παραπέμπουν ή προέρχονται από παλιές φωτογραφίες, πρόσωπα φορτισμένα και ευαίσθητα, εκτεθειμένα και σιωπηλά, αποδοσμένα αφαιρετικά ή με εκφραστικές ρεαλιστικές λεπτομέρειες, βαθιές χαράξεις, δραματικές διαβαθμίσεις του μαύρου και των γκρίζων τόνων ή τρυφερά, παλλόμενα χρώματα, πρόσωπα που κρατούν μια απόσταση από την οικειότητα του ντοκουμέντου, αφηγούνται χαμηλόφωνα και παρηγορητικά μικρές, ανώνυμες ιστορίες, μιλούν για τη ζωή, τη λήθη και τον θάνατο, τη μητρότητα και την ελπίδα, τον διωγμό και την προσφυγιά, την απώλεια, τη θλίψη και τον πόνο, για ψυχές βασανισμένες και πληγωμένες, για χαμένες φωνές και ακυρωμένες ελπίδες. Στις ζωγραφικές και, κυρίως, στις χαρακτικές της συνθέσεις, η Ειρήνη Μνατσακανιάν, με τα εφόδια της κατακτημένης τεχνικής, κατορθώνει να φτάσει σε αξιόλογα αισθητικά αποτελέσματα με ιδιαίτερη ευαισθησία και εσωτερικότητα, ρυθμό και ένταση, σχεδιαστική ακρίβεια, πυκνότητα και λεπτότητα, επιχειρεί ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοπροσδιορισμού μέσα από την ιστορία της οικογένειάς της αλλά και την ιστορία και τη μοίρα ενός ολόκληρου λαού, του Αρμενικού -εκατό χρόνια μετά τη γενοκτονία από τους Νεότουρκους.
Η νέα δημιουργός επικαλείται την ψυχογενεαλογία και δεν κρύβει τις αναφορές και τις επιρροές της από εμβληματικούς καλλιτέχνες όπως ο Αρσίλ Γκόρκι (Arshile Gorky), ο Κριστιάν Μπολτάνσκι (Christian Boltanski) και η Κέτε Κόλβιτς (Käthe Kollwitz). Η ταυτότητα και οι ρίζες, η γενεαλογία και τα βιώματα, οι έννοιες της συλλογικής μνήμης και του χρόνου, οι παράγοντες που συντελούν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και οι αόρατοι δεσμοί των ανθρωπίνων σχέσεων, η περιθωριοποίηση και η ξενοφοβία, η συνειδητοποίηση και η αποδοχή της διαφορετικότητας, βρίσκονται στον πυρήνα της δουλειάς και του προβληματισμού της με τα έργα της να διαμορφώνουν ένα ενιαίο εικαστικό περιβάλλον, μια συγκροτημένη και ολοκληρωμένη πρόταση, να προτείνουν βαθύτερες, πανανθρώπινες και διαχρονικές, αξίες, να επικοινωνούν και να επιβάλλουν τη δύναμη των μηνυμάτων τους, να γίνονται προβολές-εξομολογήσεις ψυχικών και συγκινησιακών καταστάσεων, υποβάλλοντας μια άκρως συναισθηματική ατμόσφαιρα που συμβιώνει με μια ποιητική-μελαγχολική ματιά και, ταυτόχρονα, μια συμβολική προσέγγιση σε ευθεία αντιστοιχία με σύγχρονες πραγματικότητες.
Η Ειρήνη Μνατσακανιάν γεννήθηκε στο Ερεβάν (Αρμενία) το 1988 και από το 1991 κατοικεί στην Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτη Γραφικών Τεχνών-Εκτυπώσεων (2009) και αριστούχος της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας, Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (2015), με δασκάλους τον Γιάννη Καστρίτση στην ζωγραφική και την Δήμητρα Σιατερλή στην χαρακτική. Παράλληλα ασχολείται και με άλλα είδη εικαστικής έκφρασης όπως την φωτογραφία, την κεραμική, το χειροποίητο κόσμημα και το graphic design. Από το 2012 συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις και δράσεις και είναι μέλος της ομάδας «Εν Φλω».Ενδεικτικές ομαδικές εκθέσεις: 2013, Μια εικόνα,μια λέξη, με το Εργαστήριο Χαρακτικής και Έντυπης Τέχνης της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας, Aίθουσα τέχνης «Άλμα»,Τρίκαλα. 2013, REM BRAND NAME Γκαλερί Λόλα Νικολάου. Θεσσαλονίκη. 2014, ΟSA (organiso scena artistic), φιλοτέχνηση της αφίσας του προγράμματος εκδηλώσεων, Λοκάρνο, (Ελβετία). 2014, Όταν η εικόνες αφηγούνται: Αφιέρωμα στην Τόνια Νικολαΐδη, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Θεσσαλονίκη. 2014, συμμετοχή στο διαδραστικό παιχνίδι τέχνης Rem-brand Name project, στο πλαίσιο της Art Athina. 2014, Ένα ποίημα – Μία εικόνα, Μουσείο Γουναρόπουλου, με το Εργαστήριο Χαρακτικής και Έντυπης Τέχνης της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας, Αθήνα. 2015, Αόρατη Ασάλευτη Παρουσία, Γκαλερί «Tεχνοχώρος», Αθήνα. 2015, 100 χρόνια μετά, έκθεση-αφιέρωμα για την επέτειο τον 100 χρόνων της Αρμένικης Γενοκτονίας, Γκαλερί «Τεχνοχώρος», Αθήνα. Δράσεις: 2013, project ΣΙΣΥφως, με την ομάδα «Εν Φλω», στο πλαίσιο της Art Athina. 2015, project Mικροϊστορίες, με την ομάδα «Εν Φλω», στο πλαίσιο της Art Athina.